توّابين، تصميم گرفتند كه براي زيارت قبر سرور شهيدان عليه السلام به كربلا بروند تا در كنار مرقد آن حضرت، توبه ي خود را به درگاه خداوند اعلام نمايند.

گروههاي توّابين به سوي كربلا حركت نمودند و هنگامي كه به آنجا رسيدند، يكصدا فرياد «يا حسين!» برآوردند و غرق در گريه و زاري شدند و به درگاه خداوند تضرع نمودند تا توبه آنان را بپذيرد و آنها را بيامرزد. آنان در كنار مرقد امام گفتند: «خداوندا! حسين شهيد فرزند شهيد، هدايت شده فرزند هدايت شده، صديق فرزند صديق را رحمت كن.

خداوندا! ما تو را گواه مي گيريم كه بر دين و بر راه آنان هستيم، دشمن قاتلانش و دوستدار دوستانش مي باشيم.

خداوندا! ما فرزند دختر پيامبرمان را واگذاشتيم، پس گذشته ي ما را بر ما ببخشاي و توبه ي ما را بپذير و حسين و يارانش- شهداي صديق- را رحمت كن، ما تو را گواه مي گيريم كه بر دين آنان و بر آنچه به خاطر آن كشته شدند هستيم، اگر


ما را نبخشي و بر ما رحمت نكني، از زيانكاران خواهيم بود». [1] .

آنگاه بر آن قبر شريف، بيش از «حجرالاسود»، ازدحام نمودند در حالي كه گريه مي كردند و به سوي خدا تضرع مي نمودند تا گناهانشان را ببخشد و توبه شان را بپذيرد، سپس به سوي «انبار» حركت نمودند.