در سال 65 هجري، توّابين، قيام خروشان خود را بر ضد حكومت اموي اعلام نمودند كه تعداد آنان- بنا به گفته مورخان- چهار هزار نفر بود، رهبر قيام، «سليمان بن صرد»، «حكيم بن منقذ كندي» و «وليد بن عصير كناني» را به سوي كوفه فرستاد و به آنها دستور داد تا در شهر كوفه حركت كنند و شعار «يا لثارات الحسين!»؛ «به خونخواهي حسين برخيزيد» را ندا دهند.

هنگامي كه آن دو به كوفه رسيدند، آن شعار را سردادند و براي نخستين بار، اين نداي مؤثر، در آسمان كوفه طنين انداز شد و همچون صاعقه اي بر سر


آدمكشان جنايتكار بود، همچنانكه مرهمي بر دل مؤمنان و مسلمانان بود، عدّه زيادي از مردم، به نُخيله شتافتند كه سليمان بن صرد، خطابه اي مؤثر در ميان آنان ايراد كرد و براي آنان توضيح داد كه وي در پي كسب موقعيت و يا غنيمتي نيست، بلكه رضاي خدا و سراي آخرت را در نظر دارد و اميدوار است كه خداوند، وي و برادرانش را به خاطر گناه عظيمي كه در رها كردن ريحانه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله مرتكب شده بودند، مورد آمرزش قرار دهد.