مردم كوفه از اينكه امام را واگذاشته بودند، به شدت پشيمان شدند و از اينكه آن گناه بزرگ را مرتكب شده بودند، به سرزنش يكديگر پرداختند و متفق شدند بر اينكه به گناه خود اعتراف نمايند كه آن حضرت را فروگذاشتند و لازم است با خونخواهي آن حضرت، كفّاره ي گناهان خود را تقديم كنند. يكي از آنان دخترش را مخاطب قرار داده و گفته است: «دخترم! پدرت، از گناه خود به سوي پروردگارش مي گريزد». [1] .

آنان كنفرانسي در منزل «سليمان بن صرد خزاعي» بر پا نمودند كه بزرگ شيعيان و از صحابه ي رسول خدا و داراي سابقه و پيشينه اي در اسلام بود. آنها ميان خود به گفتگو پرداختند و بر آن شدند كه ننگ و گناه از آنان پاك نمي شود مگر با كشتن كساني كه حضرت حسين عليه السلام را كشته بودند.

در آن گردهمايي، چندين خطابه ي پرهيجان ايراد شد كه براي گرفتن انتقام خون امام عظيم دعوت به همبستگي و وحدت كلمه مي كرد. برپايي اين كنفرانس- بنا به گفته ي مورخان- در سال 61 هجري؛ يعني سال شهادت حضرت حسين عليه السلام بود. [2] .