از كساني كه اندوهي عميق بر ياري نكردن امام داشتند، «سليمان بن صرد» بود. او كه درد، جانش را گرفته بود، در ميان ياران توّابش به سخنراني پرداخت و در ضمن سخنانش گفت: «ما براي آمدن اهل بيت پيامبرمان محمد صلي اللَّه عليه و آله گردن فراز مي كرديم، به آنان وعده ي ياري داديم و آنان را به آمدن تشويق كرديم، ولي هنگامي كه آمدند، سست گشتيم و ناتوان شديم و مداهنه نموديم و منتظر مانديم، تا آنجا كه فرزند پيامبر ما و سلاله و عصاره ي او و بخشي از گوشت و خون او، در


ميان ما كشته شد، آنگاه كه فريادرس مي طلبيد و انصاف مي جست و نمي يافت، فاسقان او را هدفي براي تيرها و جاي زدني براي نيزه هاي خود قرار دادند تا اينكه او را كشتند و بر او تاختند و داراييش را به تاراج بردند». [1] .