«مسيب بن نجبه» از پرافسوس ترين مردم بر عدم شهادت در خدمت ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله بود. و پشيماني خود را در خطابه اي اعلام داشت كه در ميان گروههاي توّابين ايراد كرد؛ زيرا در آن خطابه گفته بود:


«ما با پاك شمردن خود، فريفته شده بوديم، خداوند ما را در هر موضعي از مواضع فرزند دخت پيامبرش صلي اللَّه عليه و آله دروغگو يافت، او قبلاً نامه ها و فرستادگانش را نزد ما فرستاد و نزد ما عذر آورد و ياري ما را در آغاز و در پايان و آشكارا درخواست نمود، ولي ما به جانهايمان نسبت به وي بخيل گشتيم تا اينكه در كنار ما به قتل رسيد، نه با دستهايمان او را ياري داديم و نه با زبانهايمان از او دفاع نموديم و نه با اموالمان او را تقويت كرديم و نه از عشايرمان براي او ياري طلبيديم، پس عذر ما نزد پروردگارمان و هنگام روبه رو شدن با پيامبرمان چيست؟ جز اينكه قاتل او و آنان كه بر ضد او تحريك نمودند را بكشيد و يا اينكه در اين راه كشته شويد، شايد در آن صورت، پروردگار ما از ما خشنود گردد، من پس از ديدار او از عقوبتش ايمن نخواهم بود». [1] .

اين سخنان، ميزان حزن و اندوه قلبي مسيّب بر از دست دادن شرافت جانبازي همراه امام را نشان مي دهد.