اين خطابه، تأثير فراواني بر دلهاي افراد آن اجتماع گذاشت؛ زيرا دلها از آن پريشان شدند و چشمها اشكبار گشتند و مردم به گريه افتادند و گفتند: «اي دخت پاكان! بس است؛ زيرا دلهايمان را سوزاندي و گردنهايمان را داغ نهادي و درونمان را به آتش نشاندي». [1] .

وي، از سخن باز ايستاد و آن جمع فراوان را در محنت و شقاوت خويش رها كرد كه آه مي كشيدند و افسوس مي خوردند و بر قسمت ناچيز خود مي ناليدند كه چه گناه عظيمي را مرتكب شده بودند.