اكثريت قاطع سپاهيان ابن زياد از يگانهاي نظامي خود گريختند و بسياري از آنان از جنگ با سبط رسول اللَّه صلي الله عليه و آله روي گردان شده، پاي به فرار نهادند.

«بلاذري» مي گويد: فرمانده اي كه با هزار نفر حركت مي كرد، وقتي كه به كربلا مي رسيد، تنها سيصد يا چهارصد نفر و يا كمتر از آن همراه وي بودند، زيرا آنان بخاطر ناخرسندي از آن عمل، پاي به فرار مي گذاشتند [1] .

آنان بدون هيچ شكي، يقين داشتند كه اين جنگي گمراهانه است آنها با خدا و رسولش مي جنگند، با كسي نبرد مي كردند كه به مودت و طاعتش مأمور بودند.