فرومايگي، يكي از سرشتهاي ابن سعد بود؛ زيرا همه ي نشانه هاي شرف و كرامت از جان وي محو گرديده بود؛ چون مسلم بن عقيل، هنگامي كه به اسارت در دست ابن زياد افتاده بود، از او خواست تا وصيتش را به وي بسپارد، ولي او براي تقرّب يافتن به اربابش، فرزند مرجانه از پاسخ مثبت دادن به وي امتناع ورزيد تا اينكه ارباب به او اجازه داد و هنگامي كه مسلم، وصيّت خود را محرمانه به او سپرد، به سرعت روي به ابن زياد كرد و او را از آنچه مسلم وصيّت كرده بود، آگاه نمود كه ابن زياد در اين مورد بر او اعتراض كرد و گفت: «شخص امين به تو خيانت نمي كند، ولي ممكن است كه خيانتكار، امين پنداشته شود».

از فرومايگي او اين بود كه هنگام شهيد شدن حضرت حسين عليه السلام، به غارت كردن زره آن حضرت شتافت و آن را بر تن كرد كه اگر اندك شرافت و كرامتي مي داشت، به غارت نمودن ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله نمي پرداخت؛ زيرا وي با اين كار، راه غارتگري را براي افراد ستمكار سپاهش بازكرد و آنان به غارت نمودن بانوان بزرگوار حرم نبوت، پرداختند به طوري كه حتي ملحفه و رواندازي را براي آنان باقي نگذاشتند، مگر اينكه آن را غارت نمودند.