نشانه ي ديگري از سرشتهاي ابن سعد، حرص شديد وي براي رسيدن به قدرت و تلاش در راه كسب پست و مقام بود. مورخان مي گويند: وي پدرش را تشويق مي كرد تا در جريان حكميّت حاضر شود، شايد آنان از علي و معاويه منصرف شوند و او را به خلافت برگزينند، ولي پدرش از اين كار خودداري نمود و به آنچه خود داشت، قناعت ورزيد [1] و هنگامي كه ابن زياد او را به حكومت ري منصوب نمود و وي را تهديد كرد كه اگر براي جنگ با حضرت حسين خارج نشود، او را معزول مي نمايد، خانواده اش صداي او را شنيدند كه مي گفت:



ااترك ملك الري والري بغيتي

ام ارجع مأثوما بقتل حسين



«آيا ملك ري را ترك كنم در حالي كه ري، آرزوي من است و يا اينكه از قتل حسين، گناهكار بازگردم؟».


وي معتقد بود كه اگر حكومت ري را به دست آورد، زندگي آسوده و ثروت بزرگي را نصيب خود مي كند و بنابراين، به عظيم ترين جنايت در اسلام، اقدام نمود.