اما «مسلم بن عقيل»، از پرچمهاي تقوا در اسلام و در دين خود بسيار محتاط و پرهيزگار بود و در رفتار خود، به هيچ وجه دست به كجروي نمي زد و هيچ وسيله از وسايل مكر و نيرنگ را به كار نمي گرفت هر چند پيروزي سياسي بر آن متوقف باشد. در اين مورد همچون عمويش، امير المؤمنين عليه السلام عمل مي كرد، علاوه بر اينكه وي به عنوان والي مطلق به كوفه فرستاده نشده بود تا هرگونه كه بخواهد عمل كند، بلكه مأموريتش محدود بود و آن گرفتن بيعت براي امام و مطلع شدن بر حقيقت اوضاع كوفيان بوده كه اگر آنها را فراهم ببيند، به امام حسين عليه السلام براي آمدن به سوي آنان، گزارش كند و به چيزي غير از آن، مأمور نبود، كه در مباحث قبلي در اين زمينه به تفصيل، سخن گفته ايم.

در اينجا سخن ما در مورد «ناكام ماندن قيام مسلم» كه سرآغازي بر فاجعه كربلا و شروعي براي دردهاي عميق آن بود، به پايان مي رسد. همچنين در اينجا بخش دوّم كتاب نيز به پايان مي آيد [1] .