آن پليد، به سرعت به سوي «قصر الاماره» [1] شتافت در حالي كه به شدت


مضطرب بود و از اينكه مردم از آمدن حضرت امام حسين عليه السلام شادماني مي كردند و به همديگر مژده مي دادند، به شدّت ناراحت شده بود.

هنگامي كه به دَرِ كاخ رسيد، آن را بسته يافت، نعمان بن بشير از بالاي كاخ به پايين نگاه مي كرد زيرا تصور كرده بود كه اين تازه وارد، حضرت حسين عليه السلام است، به جهت آنكه صداهاي مردم به خوشامد گويي و شعار دادن به زنده باد براي وي بلند شده بود، لذا خطاب به وي گفت: «من امانتم را به تو اي فرزند رسول اللَّه! تحويل نمي دهم، من قصد جنگ كردن با تو را هم ندارم!...».

فرزند مرجانه در سخن نعمان ضعف و واماندگي را احساس كرد لذا با كلماتي خشم آلود بروي فرياد زد: بازكن كه گشايش گرديده اي و شب طولاني گرديده است».

هنگامي كه او سخن مي گفت، يكي از كساني كه پشت سر وي بود، او را شناخت و خطاب به مردم فرياد زد: «قسم به خداي كعبه! اين، فرزند مرجانه است». عجيب آنكه، آن اجتماع، امام حسين عليه السلام و فرزند مرجانه را تشخيص ندادند با وجود آنكه هر كدام از آنان مدتي در سرزمنيشان زندگي كرده


بودند، شايد آنچه سبب اشتباه آنان شد اين بود كه ابن زياد، لباسش را تغيير داده و عمامه اي سياه برسرنهاده بود.

به هر حال، هنگامي كه مردم دانستند وي ابن زياد است، از جاي جستند و بشتاب به خانه هايشان رفتند در حالي كه از ظلم و ستمي كه در روزگار پدرش به آنان رسيده بود، سخن مي گفتند، اينك نيز از عبيداللَّه احساس شرّ كرده بودند... ابن زياد، در همان شب بر اموال و اسلحه مستولي شد و شب را بيدار ماند در حالي كه عمال حكومت اموي در اطراف وي بودند و با وي درباره انقلاب سخن مي گفتند و اعضاي برجسته آن را به او معرفي مي كردند و همراه وي به برنامه ريزي براي نابودي انقلاب پرداختند.