امام، قصد نداشت بر معاويه خروج نمايد زيرا حضرت از شكست انقلاب و عدم موفقيت آن با خبر بود؛ زيرا معاويه با وسايل ديپلماتيك و نظامي، حتماً آن را نابود مي كرد و آن را از حالت اسلامي به صورت جنبشي نامشروع دگرگون مي ساخت و انجام دهندگان آن را متمرد و ياغي بر ضد نظام معرفي مي كرد. امام عليه السلام بعد از نام خدا و ستايش او، اين گونه به آنها پاسخ داد:

«اما برادرم، اميدوارم كه خداوند او را موفق نموده و تأييد كرده باشد و اما من: امروز چنين تصميمي ندارم، بنابر اين شما - كه خداوند رحمتتان فرمايد - آرامش خود را حفظ كنيد و درخانه ها در كمين باشيد و از ظن و گمان، خود را محافظت نماييد مادام كه معاويه زنده است، پس اگر خداوند برايش حادثه اي پيش بياورد و من زنده باشم، نظرم را براي شما مي نويسم و السلام...» [1] .

امام عليه السلام شيعيان خودرا به صبر و خودداري از مخالفت دستور داد و اينكه از ترس قدرت معاويه بر آنها، در خانه هاي خود بمانند. كه معاويه، بي گناه را


به جاي گناهكار روي آورنده را به جاي پشت كرده، مي گرفت و بر اساس گمان و تهمت مي كشت. گمان غالب اين است كه اين نامه در زمان زياد بوده كه چشمان شيعيان را كور مي ساخت و آنان را بر تنه درختان خرما به دار مي آويخت و به صورتي نابود كننده به از بين بردنشان مي پرداخت.