«عبداللَّه بن حنظله»، از سرسخت ترين مخالفان يزيد و از قيام كنندگان بر ضد وي در واقعه حرّه بود كه اهل مدينه را مخاطب قرارداد و گفت: «به خدا! ما بر ضد يزيد قيام ننموديم مگر وقتي كه ترسيديم از آسمان بر ما سنگ ببارد، مردي كه با مادران و دختران آميرش مي كند و شرابخواري مي نمايد و نماز را رها مي كند، به خدا! اگر كسي از مردم همراه من نباشد، به خاطر خدا در برابر وي به


سختي مي جنگيدم...» [1] .

وي در آن واقعه رجز مي خواند و مي گفت:



بعداً لمن رام الفساد و طغي

وجانب الحق و آيات الهدي



لا يبعد الرحمن الّا من عصي [2] .

«دور باد آنكه فساد بجويد و طغيان نمايد و از حق و آيات هدايت دوري گزيند كه خداوند جز نافرمانان را از رحمت خويش دور نمي سازد».