در طليعه مخالفان بيعت يزيد، حضرت امام حسين عليه السلام بود كه يزيد را حقير مي شمرد و خويهاي نكوهيده اش را نمي پسنديد و او را به صاحب شراب و شكار، توصيف نمود و اينكه او به طاعت شيطان در آمده، طاعت رحمان را ترك نموده، فساد را ظاهر ساخته، حدود را تعطيل نموده، غنايم را


به خود اختصاص داده، حرام خدا را حلال و حلال او را حرام گردانيده است. [1] اگر او اين گونه فرومايه باشد، چگونه با وي بيعت كند و او را حاكم بر مسلمين بشناسد؟ هنگامي كه وليد او را به بيعت يزيد، فراخواند، امام به وي فرمود:

«اي امير! ما اهل بيت نبوت و معدن رسالت و محل رفت و آمد فرشتگان هستيم. خداوند با ما آغاز نمود و به ما پايان مي بخشد، يزيد، مردي فاسق و شرابخوار و كشنده جانهاي محترم و آشكار كننده فسق است، شخصي مانند من با شخصي چون او بيعت نمي كند».

همه افراد خاندان نبوي، به پيروي از رهبر بزرگشان، بيعت يزيد را نپذيرفتند و از امام دور نشدند.