معاويه، باب جديدي را در سياست اقتصادي گشود و آن خريد اديان و خيانت وجدان بود؛ زيرا هيأتي از اشراف عرب نزد وي رفته بودند و به هركدام از آنان يكصد هزار داد و به «حنات»، عموي فرزدق، هفتاد هزار، و هنگامي كه حنات اين مطلب را دانست، خشمگين نزد معاويه برگشت و به او گفت: «مرا در ميان بني تميم رسوا كردي، اصل و نسب من صحيح است، آيا سالخورده نيستم؟ مگر در ميان قوم خودم، مورد اطاعت نمي باشم؟»

- تو چنين هستي.


- پس چرا مرا كمتر از قومم دادي و به كساني كه بر ضد تو بودند بيشتر از آنها كه باتو بودند، عطا كرده اي؟

معاويه بدون شرم و حيا گفت: من از آنان دينشان را خريدم و تو را با دينت گذاشتم.

- از من، دينم را بخر.

معاويه دستور داد تا بقيه جايز هاش را بدهند [1] .

اين معامله زيانكارانه اي است كه مسخ وجدانها و تبديل شدن آنها به كالاي مورد معامله را، آشكار مي سازد.