وقتي سرزمينهاي سرزمينهاي اسلامي دست به گريبان سختي و محروميت بودند، مي بينيم كه «شام» در رفاه كامل به سر مي برد و قيمت مواد غذايي در آن، بسيار پايين بود؛ زيرا نسبت به خاندان اموي، اخلاص داشت و در استحكام حكومتشان تلاش كرد لذا در آنجا رفاه گسترش يافت. آنچه اين قضيه را تأييد


مي كند، نامه يزيد است كه اندكي پيش از اين به آن اشاره اي داشتيم.

مردم شام نيز بر ديگر مردمان ترجيح داده شدند چنانچه «مالك بن هبيره» در گفتگويش با «حصين بن نمير» به آن اشاره مي كند و مي گويد: «بشتاب تا با اين نوجوان بيعت كنيم (يعني با خالد بن يزيد) كه ما پدرش را به دنيا آورديم و او خواهر زاده ماست، تو جايگاه ما را نزد پدرش مي داني كه چگونه ما را برگرده مردم عرب، جاي داده بود» [1] .