هنگامي كه صلح، انجام يافت، «عدي بن حاتم» به همراه «عبيدة بن عمر»، نزد امام حسين شتافت و در حالي كه قلبش به آتش مي سوخت، امام را به آغاز جنگ فراخواند و گفت: «يا ابا عبداللَّه! آيا شما خواري را با عزّت خريده و اندك را پذيرفته و از فراوان چشم پوشيده ايد. امروز از ما اطاعت كن و همه روزگار را با ما مخالف باش. حسن را واگذار با آنچه از اين صلح ديده است واگذار و شيعيان خود از اهل كوفه و ديگران را جمع كن. من و دوستم را عهده دار اين طليعه قرارده كه فرزند هند به خود نخواهد آمد، مگر اينكه ما با شمشيرهايمان بر سر او زده باشيم».

حضرت حسين عليه السلام فرمود: «ما پذيرفتيم و پيمان بستيم راهي براي پيمان شكني مان وجود ندارد» [1] .

اگر امام حسين عليه السلام، راهي براي چيره شدن بر حوادث مي يافت، دست به جنگ مي زد و با معاويه به نبرد مي پرداخت. اما همه راهها به روي او و برادرش بسته شده بود و ملاحظه كردند كه راهي جز صلح، برايشان نمانده است.