آنچه مسلّم است اين است كه امام حسين عليه السلام از نظر فكري در صلح با برادرش، هم عقيده بود و اين كار با توافق ميان آنان صورت گرفت؛ زيرا اوضاع موجود، ضرورت آن را اقتضا مي كرد و گريزي از آن نبود. البته رواياتي جعلي وجود دارد كه بر خلاف آنچه بيان كرديم، مي باشد. و اينكه امام حسين، از صلح ناخشنود بود و تصميم به مخالفت داشت ولي برادرش او را بر حذر داشت و گفت: تو را در خانه اي مي افكنم و آن را با گِل بر روي تو مي بندم تا صلح انجام گيرد. حضرت حسين عليه السلام ملاحظه كرد كه شرط وفاداري به برادر اين است كه او را فرمان برد و با او مخالفت نورزد. بنابر اين، با وي در آن مورد، موافقت كرد. ما جعلي بودن اين مطلب و عدم صحت آن را به طور كلي، در كتابمان. «زندگاني امام حسن عليه السلام» مدلّل ساخته ايم.