امام، در حالي كه آيات قرآن كريم را تلاوت مي كرد، با دردهاي احتضار دست به گريبان بود. آخرين چيزي كه بر زبان آورد، گفتار خداي تعالي بود كه:


«لمثل هذا فليعمل العاملون» «اين چنين بايد عمل كنند، عمل كنندگان».

آنگاه روح پاكش، پركشيد و فرشتگان خداي رحمان آن را در برگرفتند... پايه هاي عدالت در زمين سست گشت و نشانه هاي دين، از ديده ها پنهان شد. اينك پناه ستم كشيدگان و محرومان، آنكه خود را به رنج مي افكند تا در سرتا سر اين عالم، دولتي را برپا نمايد كه تبعيض و بهره كشي را ريشه كن سازد و عدالت و حق را ميان مردم حاكم كند، در گذشته بود.

دو سبط رسول خدا صلي الله عليه و آله به تجهيز پدرشان برخاسته، جنازه پاكش را غسل داده، كفن پوشاندند و در ساعتهاي آخر شب، او را به آرامگاه ابدي اش منتقل كردند و در «نجف اشرف» به خاك سپردند.

آنان، عدالت اجتماعي و ارزشهاي انساني را همراه وي مدفون ساختند.

مورخان مي گويند: هنگامي كه خبر كشته شدن امام به معاويه رسيد، شادمان گشت و روز كشته شدن آن حضرت را در دمشق، روز عيد رسمي اعلام كرد، زيرا آرزوهايش محقق گشته و براي وي اين امكان پيش آمده بود كه حكومت را به عنوان وسيله اي براي كشاندن مسلمين به بردگي و اجبار آنان بر آنچه نمي پسنديدند، قرار دهد.