براي معاويه فرصتهايي را پيش آورد كه بعد از آن حوادث، پس از آنكه حاكمي بر سرزمين شام بود براي نخستين بار، خود را نامزد خلافت سازد او پيروزي خود بر امام و غلبه بر آن حضرت را چنين اعلام مي كند: «من پس از صفين بدون سپاه و بدون زحمت و ساز و برگ، با علي جنگيدم» [1] .

اما امام از قدرتهاي سياسي و نظامي بركنار بود، چرا كه مردم را فرا مي خواند، ولي آنها گوش فرا نمي دادند، سخن مي گفت، اما به سخنانش توجهي نمي نمودند.

آن جنگها خلافت اسلامي را به حكومتي قيصري كشاند كه در آن هيچ سايه اي از احكام اسلام و منطق قرآن ديده نمي شد؛ زيرا كار حكومت به معاويه منتهي شد كه مال خدارا سرمايه خويش قرارداد و بندگان خدارا به بردگي كشاند و مسلمانان را بر چيزي كه خوش نداشتند، مجبور ساخت.