هنگامي كه امام، از صلح، نا اميد شد، سپاه خود را آماده باشي كامل داد. ياران عايشه نيز چنين كردند، در حالي كه او را بر شترش «عسكر» سوار كرده و او را در هودج زره پوشانيده شده اش وارد نموده بودند.

دو لشكر درگير نبردي سهمگين شدند. بعضي از مورخان مي گويند: امام حسين عليه السلام فرماندهي يكي از لشكرها را بر عهده گرفت و در ميسره جاي داشت و با شجاعت و پايداري در نبرد شركت نمود [1] در حالي كه شتر عايشه - بنا به گفته بعضي از كساني كه در نبرد حاضر بودند - پرچم اهل بصره بود كه به آن پناه


مي بردند آن گونه كه رزمندگان به پرچمهايشان پناه مي گرفتند.

امام، در حالي كه پرچم را در دست چپ خود گرفته و ذوالفقار را در دست راست برافراخته بود، به آنان حمله ور گشت، شمشيري كه آن را در دفاع از دين خدا و جنگ با مشركان، در روزگار رسول خدا صلي الله عليه و آله فراوان به كار برده بود.

دو طرف، به شدت درگير جنگي بسيار سخت شدند، ياران عايشه مي خواستند به پيروزي دست يابند و از مادرشان حمايت كنند و ياران علي مي خواستند كه امامشان را حمايت كنند و در دفاع از آن حضرت، بميرند.