امام عليه السلام فرستادگان صلح را براي ملاقات با عايشه اعزام نمود كه عبارت بودند از «زيد بن صوحان و عبيداللَّه بن عباس» و هنگامي كه نزد وي حاضر شدند، به وي يادآوري كردند كه خداوند به وي امر فرموده است در خانه اش


قرار گيرد و خون مسلمين را نريزد او را بسيار نصيحت كردند كه اگر نصيحت آنهارا مي پذيرفت، خير فراگيري نصيب مردم مي ساخت و آنان را از بسياري مشكلات و فتنه ها، رهايي مي بخشيد. اما وي سخنشان را پشت گوش انداخت و به آنها گفت: «من به سخن، پاسخي به فرزند ابوطالب نمي دهم؛ زيرا در حجتها به وي نمي رسم» [1] .

امام، در دعوت به صلح و جلوگيري از خونريزي، كوششهاي بسياري نمود، ولي بعضي از عناصر، به اين دعوت اهميتي ندادند و براي افروختن آتش جنگ و برافكندن پايه هاي صلح، به تلاش پرداختند.