«ناكثين» كساني بودند كه بيعت خودرا شكستند و پيمان خود را با خداوند در فداكاري و اطاعت از امام، بي ارزش شمردند و در صحنه هاي گمراهي، روان شدند و در گناه، غوطه ور گشتند چنانچه همه فقهاي مسلمين بر گناهكاري آنان اجماع دارند؛ زيرا هيچ بهانه اي براي شورش در برابر حكومت قانوني نداشتند، حكومتي كه به نفع عامه مردم اقدام مي نمود و عمل به حق محض و عدالت خالص در ميان مسلمين و ريشه كن سازي عوامل عقب ماندگي در كشور را


برعهده گرفته بود.

سردمداران ناكثين، عبارت بودند از «طلحه، زبير، عايشه دختر ابوبكر، مروان بن حكم» و ديگر امويان، و اشخاص ديگري كه از عدالت و مساوات امام، به تنگ آمده بودند.