عواطف امام امير المؤمنين عليه السلام با عواطف فرزندش حسين آميخته گرديد و جانش با جان او همنوا گشته بود تا جايي كه تصويري بي مانند از آن حضرت گشت كه واقعيت و هدايت اورا حكايت مي كرد.

امام، همه ذاتيات خودرا بر جان فرزندش حسين نثار كرد و محبت و اخلاصش را بدو بخشيد و اورا با برجسته ترين حكمتها و آداب، آراسته ساخت و محبت عظيم وي نسبت به او تابدانجا بود كه به وي اجازه نمي داد در عمليات جنگي در جريان جنگ صفين وارد شود، همچنانكه به برادرش حسن نيز اجازه اين كار را نمي داد تا مبادا نسل رسول خدا صلي الله عليه و آله قطع شود.

ارزشهاي والاي امام و ديگر جهت گيريهاي فكريش در جان حسين، نقش بسته و آن حضرت همچون پدرش در مبارزه با ظلم و باطل و مبارزه با جور و ستم بود و درراه حق و عدالت و پايه قراردادن آن درهمه مسائل اصلاح و نيكي، از خود گذشتگي نشان مي داد.


آن حضرت، در شجاعت، پايداري، عزّت نفس، بزرگ منشي و بلند همتي همچون پدرش بود و دشمنانش در روز طف به اين امر اعتراف كردند؛ زيرا وقتي آنها به وي پيشنهاد كردند كه تسليم فرزند مرجانه شود و در برابر اراده وي خاضع گردد، يكي از آنان گفت: وي پيشنهاد شما را نمي پذيرد؛ زيرا جان پدرش در وجودش جاي دارد.

آري، جان پدرش، قهرمان اين امت و پرچمدار بلند مرتبه آن به سوي عزت و كرامت با همه نشانه ها و عوامل وجوديش، در جان امام حسين جاي گرفته بود تا آنجا كه گويي، تعدّدي در وجود ميان پدر و فرزندش، وجود نداشت و آنها باهم از درخشنده ترين كساني بودند كه انسانيت در همه نسلها به آنان افتخار مي ورزد.