امام، هيچيك از فرصت طلبان را كه اخلاصي براي حق نداشتند و تنها درپي طمع ورزيها و منافع خود بودند و منافع عامه مردم را نمي شناختند، به خود نزديك نساخت؛ زيرا آنان ياران قدرت حاكم در باطل بودند نه در عدالت. و جامعه كوفه گروه بزرگي از آنان را در ميان خود داشت، همچون «اشعث بن قيس، عمرو بن حريث، شبث بن ربعي» و امثال آنان كه منافعشان در روزگار امام، ضربه خورده بود و آنان با حكومت دمشق، تماس گرفته، نقش عمّال آن را به عهده گرفته، دست به كار ايجاد توطئه ها شدند تا سپاه و ملت امام را به تباهي كشند. و هدفشان سرنگوني حكومت آن حضرت بود.

به گفته مورخان، آنها همان فرماندهان لشكري شدند كه فجيع ترين جنايت تاريخ را كه قتل سيد الشهداء مي باشد، مرتكب گرديدند؛ زيرا مطمئن بودند كه اگر زمام امور به دست آن حضرت بيفتد، منافع آنان را از بين مي برد؛ زيرا سياست وي ادامه سياست پدرش خواهد بود، سياستي كه در آن جايي براي خيانتكاران و مجرمان وجود ندارد.