امام، در انتخاب واليان و عاملان، به شدت احتياط مي نمود و كسي را بر منطقه اي از مناطق اسلامي نمي گماشت و وظيفه اي به عهده او نمي گذاشت مگر پس از اينكه از ديانت، شايستگي و كفايتش در مديريت، مطمئن شود و هيچ كس را بخاطر دوستي و برتر شمردن به حكومت منصوب نمي كرد، بلكه اخيار و صالحان مسلمين را به كار گرفت همانند «مالك اشتر، محمد بن ابي بكر، سهل بن حنيف، حبر الامه عبداللَّه بن عباس» و نظاير آنان از كساني كه آگاهي كامل در امور حكومت و مديريت داشتند و نامه هاي مهمي به آنان داد كه در آنها به امور حكومت و سياست دولت پرداخته و اختيارات و مسؤوليتهاي آنان را


تعيين نموده اند و از برجسته ترين اين مدارك سياسي، فرمان آن حضرت به مالك اشتر است كه شامل مقررات مهمي براي اصلاح زندگي سياسي، اقتصادي و نظامي مي باشد و آن پيشرفته ترين سند سياسي است كه هدفش پيشرفت جامعه و تأمين منافع آن است و اگر خارج شدن از موضوع پيش نمي آمد، بندهاي آن را مورد تجزيه و تحليل قرار مي داديم.