امام، رنج فراوان و سختي بسيار تحمل كرد تا صفهاي امت را وحدت بخشد و كلمه الفت و محبت را ميان فرزندان امت گسترش دهد و الفت اسلامي را از نعمتهاي بزرگ خداوند بر اين امت دانسته و فرموده است: «خداوند سبحان برگروهي از اين امت منّت نهاد به آنچه ميان آنان از ريسمان اين الفت قرار داده كه در سايه آن رفت و آمد مي كنند و به كنار آن پناه مي جويند، اين نعمتي است كه هيچيك از آفريدگان، قيمتي براي آن نمي شناسد؛ زيرا آن از هر ارزشي برتر و از هر اهميّتي والاتر است» [1] .

امام، با هركسي كه دعوت به تفرقه و اختلاف مي نمود، مبارزه كرد و بنابه تعبير وي، دستور داد تا شمشير در برابر صورتش كشيده شود. همچنين،حضرتش با عصبيّت كه از عوامل تفرقه و دشمني ميان مردم بود، مقاومت به خرج مي داد ولي براي مكارم اخلاق، دعوت به تعصب مي كرد آنجا كه آن حضرت عليه السلام مي فرمايد: «پس اگر چاره اي جز تعصب نيست، تعصب شما


براي صفتهاي نيكو و كارهاي شايسته و امور پسنديده باشد كه شايستگان و نخبگان از خاندانهاي عرب و بزرگان قبايل با اخلاق شايسته و بردباريهاي عظيم و مقامات مهم و آثار ستوده، به آنها برتري يافتند. پس تعصب بورزيد براي صفتهاي نيك از قبيل محافظت از همسايگان، وفا به وعده ها، اطاعت در نيكوكاري، مخالفت با تكبر، مراعات فضيلتها، جلوگيري از ستم، بزرگ شمردن قتل، انصاف بامردم، فروخوردن خشم و دوري از فساد در زمين» [2] .

امام، به وحدت امّت، اهميت مي داد و همه عواملي را كه به پيوستگي و اجتماع كلمه آن مي انجاميد، مورد عنايت و توجه قرار مي داد و در همه ادوار زندگيش براين وحدت،محافظت مي كرد؛ زيرا حق خود را رها كرد و بخاطر حفظ امت از تفرقه و اختلاف، با خلفا به مسالمت پرداخت.