«عدالت فراگير»، شعاري بود كه امام به صورتي گسترده، ندا داد و آن را به عنوان پايه اي درهمه دوره هاي حكومت خويش قرارداد؛ زيرا آن حضرت براي اقامه عدل و بالا بردن جايگاه درخشش آن، كوششهاي فراوان نمود و به گفته مورخان، وي نخستين حاكمي در اسلام بود كه خانه اي براي داد خواهي بنا كرد كه ستمديدگان و افرادي كه مورد تعدي قرار گرفته بودند، نامه هايي قرار مي دادند و در آنها شرح تعدي يا ستمي را كه بر آنها روا داشته بودند، مي نوشتند و خود شخصاً به آنها رسيدگي مي كرد و حق آنها را مي گرفت و ستم يا تعدي را از آنها دور مي ساخت [1] .

امام، توجه خاصي به گسترش عدالت و انتشار آن ميان مردم داشت و به اجماع مورخان، همه دستگاههاي حكومت خود را براي نابودي ستم و ريشه كن كردن و محو آثار آن، به كار گرفته بود. آن حضرت عليه السلام فرموده است: «ذليل، نزد من عزيز است تا اينكه حق او را بگيرم و قوي، نزد من ضعيف است تاحق را از او بستانم».

آن حضرت، يكي از واليان خود را معزول ساخت، هنگامي كه سوده بنت عماره به حضرتش خبر داده بود كه وي در حكم خود ستم كرده است، امام به


گريه افتاد و با دلسوختگي مي گفت: «خداوندا! تو بر من و بر آنها شاهد هستي كه من آنان را به ظلم هيچيك از بندگانت فرمان نداده ام و نه به ترك حقّت...».

سپس فوراً او را معزول ساخت. [2] و مورخان نمونه هاي فراواني از انواع عدالت آن حضرت ميان مردم نقل كرده اند كه همانند آنها در همه ادوار تاريخي مشاهده نشده است.