از مظاهر آزادي سياسي كه امام به مردم داد، آزادي انتقاد از حكومت بود و اينكه انتقاد كنندگان مورد تعدي و آزار قرار نمي گرفتند.

مورخان مي گويند: آن حضرت در نماز، مشغول قرائت بود و جمعي از اصحابش پشت سر او بودند، پس يكي از آنها در مخالفت با قرائت آن حضرت چنين خواند: «ان الحكم إلّا للَّه يقضي الحق و هو خير الفاصلين».

«همانا حكم از آن خداونداست كه به حق قضاوت مي كند و او بهترين جدا كنندگان است».

امام، خلاف آن را به وي پاسخ داد: «فَاصْبِرْ إنَّ و َعْدَ اللَّهِ حَقٌّ و َلا يَسْتَخِفَنَّكَ الَّذينَ لا يُؤمِنُونَ» [1] .

«پس شكيبا باش كه وعده خداوند حق است و افراد ناباور تو را سبكسر نسازند» [2] .

و نسبت به وي، هيچ اقدامي به عمل نياورد بلكه اورا مورد عفو قرار داد و اورا رها ساخت؛ زيرا آن حضرت براي مردم، آزادي گسترده اي را عقيده داشت و چيزي بر كسي تحميل نكرد و هيچكس را مجبور به اطاعت نكرد


و مردم را بر آنچه دوست نداشتند، مجبور نساخت.

اينها بعضي از نشانه هاي آزادي است كه امام در روزگار حكومتش به مردم اعطا كرد و عدالت اجتماعي و سياسي را ميان مردم محقق ساخت.