مقصود ما از آن اين است كه به مردم، آزادي كامل داده شود تا هر گرايش سياسي را بدون اينكه نظام حاكم، نظري مخالف بر آنها تحميل كند، داشته باشند و امام، اين آزادي را با گسترده ترين مفاهيم آن به مردم ارزاني داشت و آن را از دشمنان و مخالفانش نيز دريغ نداشت، آنها كه از بيعت با وي خودداري

كرده بودند، همچون «سعد بن ابي وقاص، عبداللَّه بن عمر، حسان بن ثابت، كعب بن مالك، مسلمة بن مخلد، ابوسعيد خدري» و مانند آنها از ياوران حكومت پيشين كه عثمان بخششها و عطاياي فراواني به آنها مي داد و امام آنان را مجبور نساخت و هيچگونه اقدام قاطعي بر عليه آنان در پيش نگرفت به آن گونه كه ابوبكر بر ضد آن حضرت هنگام خودداري از بيعت با وي، در پيش گرفته بود.

امام، معتقد بود كه مردم، آزادند و دولت بايد آزاديشان را براي آنها فراهم كند، ما دام كه به امنيّت زيان نرسانند و تمرّد و قيام بر ضد حكومت موجود را اعلام نكرده باشند.

آن حضرت، به خوارج، آزادي بخشيد و آنان را از سهميه شان از بيت المال محروم نساخت با وجود اينكه مي دانست آنها قوي ترين حزب مخالف حكومت را تشكيل مي دادند ولي هنگامي كه در زمين تباهي به وجود آوردند


ووحشت و هراس دردل مردم افكندند، براي حفظ نظم عمومي و محافظت سلامت شهروندان، به جنگ با آنان شتافت. از اين سياست، موارد زير متفرع مي شوند: