«مساوات» ميان مردم از عناصر ذاتي سياست امام عليه السلام بود و آن را در همه دوره هاي حكومتش به كار برد و شعار آن را رفعت داد تا آنجا كه به پرچمدار عدالت و مساوات در زمين، معروف شد و مظاهر آن عبارتند از:

1 - مساوات در حقوق و تكاليف.

2 - مساوات در سهميه هاي بيت المال.

3 - مساوات در برابر قانون.

امام، عاملان و واليان خودرا ملزم به اجراي مساوات ميان مردم به اختلاف مليتها و ديانتهايشان نمود. آن حضرت عليه السلام در يكي از نامه هايش به عاملانش مي فرمايد: «با مردم، فروتن باش و با آنها گشاده رويي كن و با آنان به نرمي عمل كن و در نگاه، نظر، اشاره، سلام و درود، ميان آنها به مساوات رفتار كن تا بزرگان به انحراف تو طمع نكنند و ناتوانان از عدالت تو نا اميد نگردند...» [1] .

در هيچ دين يا مذهب اجتماعي، همانند اين مساوات درخشان، مقرر نشده كه كرامت و عزت انسان را مي جويد و ميان شعور و عواطف، الفت به وجود آورده و مردم را در صحنه محبت و برادري، فراهم مي آورد.