امام حسين به سوي ابوذر رفت در حالي كه اندوه بر او تأثير عظيمي نهاده


بود، پس اين سخنان درخشان را خطاب به وي برزبان راند:

«عموجان! خداوند تبارك و تعالي قادراست آنچه را مي بيني دگرگون سازد كه خداوند در هر روز، مشيّتي دارد. و اين قوم، دنيايشان را از تو بازداشتند و تو دينت را از آنها بازداشتي و توچه بي نياز هستي از آنچه تورا مانع شدند و آنان چه نيازمندند به آنچه از آنها مانع گشتي، پس از خداوند، شكيبايي طلب كن و از ناشكيبي و آزمندي به خداوند پناه بر كه صبر از دين و كرم باشد و آزمندي، رزقي را پيش نيارد و ناشكيبي، اجلي را به تأخير نيندازد...».

چه كلمات برجسته اي هستند اين سخنان كه پرده از دشمني امويان نسبت به ابوذر بر مي دارند؛ زيرا آنان از وي بر دنيايشان ترسيدند و آنها از وي بر مقامهايشان بيمناك شدند و آن حضرت عليه السلام وي را به صبر دستور داد و از ناشكيبي نهي فرمود كه اجلي را به تأخير نمي اندازد و امام با اين اخلاق عظيم در روز طف آراسته بود كه نه دربرابر امويان خاضع شد و نه از برخورد با فاجعه هاي عظيم و مصيبتهاي بزرگ، ناشكيبا گشت.