امام حسن عليه السلام به سوي عمويش ابوذر شتافت و با او مصافحه نمود و به گرمي وي را بدرود گفت و اين كلمات گرم را خطاب به او برزبان آورد كه از درد و اندوه عظيم آن حضرت، حكايت مي كرد:

«عموجان! اگر نبود كه براي وداع كننده شايسته است كه خاموش باشد و مشايعت كننده مراجعت كند، سخن كوتاه مي شد هرچند كه افسوس طولاني شود. و اين قوم، آنچه را مي بيني براي تو پيش آورده اند، پس دنيارا از خود فروگذار با يادآوري فارغ شدن از آن و سخت شدن شدتش را فراموش كن به اميد آنچه پس از آن خواهد بود و شكيبا باش تا اينكه به ديدار پيامبرت بروي در حالي كه از تو خشنود باشد».