عمر، به شيوه ابوبكر در جهت دور نگهداشتن خاندان هاشمي از دستگاه حكومتي، عمل كرد و هيچ سهمي را براي آنان در نظر نگرفت بلكه به كساني كه ابوبكر آنهارا حاكم ساخته بود، فرمان حكومت داد و آنان را در پستهايشان باقي گذاشت. و عجيب آنكه وي هيچيك از افراد سرشناس صحابه همچون طلحه و زبير را فرمان حكومت نداد و به او گفته شد: تو يزيد بن ابي سفيان، سعيد بن عاص، فلان و فلان را از افراد مؤلّفة قلوبهم از طلقا و فرزندان طلقا حكومت دادي ولي علي، عباس، زبير و طلحه را ناديده گرفتي؟!!

وي گفت: «اما علي كه از اين چيزها بالاتراست و اما اين چند نفر از قريش، من مي ترسم كه در شهرها منتشر شوند و در آنها فساد را فراوان سازند!».

«ابن ابي الحديد»، در مورد اين گفته عمر، چنين اظهار نظر كرده و گفته است: «كسي كه از امير قراردادن آنها مي ترسد تا مبادا در حكومت طمع كنند و هر كدام، آن را براي خويشتن بخواهد، چگونه نمي ترسد كه آنهارا شش نفر همتراز در شورا و نامزد براي خلافت قرارداد! و آيا چيزي نزديكتر از اين امر به فساد وجود دارد؟...» [1] .