دلايل حضرت زهرا عليها السلام در مورد ميراث پدرش، بسيار محكم بود؛ زيرا استدلال آن حضرت به آيات محكمات، قابل رد و انكار نبوده است. آن حضرت، اولاً: در مورد اينكه پيامبران، مورث بوده اند و اين امر، پدرش را نيز شامل مي باشد، به دو آيه داوود و زكريا استناد جست كه اين دو آيه در مورد ارث دادن آنان، صريح مي باشند.

ثانياً: ايشان به عموم آيات مربوط به ارث و عموم آيه وصيّت استناد نمودند كه بايد به عمومات آنها عمل كرد كه طبعاً اين امر شامل پدرش نيز مي باشد و خروج وي از آنها فقط از باب تخصيص بلا مخصّص است. سپس براي آنان بيان كرد كه آنچه موجب تخصيص و خروج از اين عمومات مي گردد، فقط در موردي است كه وارث و مورث در دين مختلف باشند و به آنان فرمود: «آيا اينكه مرا از ارث پدرم محروم نموده ايد بدين جهت است كه من و او اهل دو


دين هستيم كه از هم ارث نمي برند؟ مگر من و او اهل يك دين نيستيم؟».

آن حضرت، با اين منطق، به بالاترين مرحله رسيد و برجسته ترين دلايل را در دفاع از حق خود ارائه فرمود.