ستاره انصار، رو به افول نهاد و آرزوهايشان برباد رفت و ذلّت و خواري بر آنها دست يافت. «حسان بن ثابت» نوميدي آنها را با اين گفته خويش بيان كرده است:



نصرنا و آوينا النبي و لم نخف

صروف الليالي و البلاء علي و جل



بذلنا لهم انصاف مال اكفنا

كقسمة ايسار الجزور من الفضل



فكان جزاء الفضل منا عليهم

جهالتهم حمقاً و ما ذاك بالعدل [1] .



«پيامبر را ياري و پناه داديم و از حوادث سهمگين و بلاها نترسيدم».

«براي آنها نيمي از اموال خودرا بخشيديم آن گونه كه گوشت اضافه مانده شتر را مي بخشند».

«پس پاداش نيكي ما بر آنها اين بود كه به ناداني، ما را ناديده گرفتند و اين عادلانه نبوده است».

انصار، در بيشتر روزگار خلفا، با خواري فراوان روبه رو شدند و براي آنان خطاي بزرگشان در كوتاهي در مورد حق امير المؤمنين عليه السلام مشخص گرديد و اينكه آنان خود را در گمراهيهاي هولناكي از اين زندگي افكنده بودند.