هنگامي كه انصار در سقيفه خويش در كار چاره جويي و رايزني در امور خلافت و بيعت بودند، «عويم بن ساعده اوسي و معن بن عدي» هم پيمان انصار كه از ياران ابوبكر و از اعضاي حزب وي در زمان رسول خدا صلي الله عليه و آله بودند، بدون اطلاع، از كنگره آنان خارج شدند در حالي كه دلهايشان از كينه و دشمني نسبت به سعد پربود. آنها شتابان روانه شدند و ابوبكر و عمر را از آن باخبر ساختند. آنها به شدت نگران گشتند و همراه با ابوعبيدة بن جراح [1] و سالم غلام ابوحذيفه به سرعت حركت كردند و جمعي ديگر از مهاجرين به دنبال آنها رفته، انصار را در محل تجمع خود، گير آوردند.

انصار، سراسيمه و آشفته گشتند و رنگ از چهره سعد رفت و از اين ترسيد كه امر (خلافت) از دست آنها خارج شود؛ زيرا از ناتواني انصار و پراكندگي نيروها و شكنندگي وحدتشان آگاه بود، چون وي كنگره آنان را از ترس مهاجرين، مخفي و پنهان نگهداشته بود كه با ورود غير منتظره آنان، همه نقشه هايش برباد رفته و همه كوششهايش در گرفتن بيعت براي خود، با شكست مواجه شد.