پس از آنكه مسلمانان نماز بر آن جنازه عظيم را به پايان رسانده و با ايشان


براي آخرين بار وداع كردند، حضرت امام امير المؤمنين عليه السلام در تاريكي شب به خاكسپاري آن بدن مقدس در آرامگاه اخيرش پرداخت و در كنار قبر ايستاد و در حالي كه خاك آن را با اشك ديده سيراب مي نمود، با صدايي آهسته و غم آلود گفت: «شكيبايي جز درباره تو زيباست و جزع جز براي تو، زشت است. مصيبت تو عظيم است و پيش از تو و بعد از تو بزرگ باشد...» [1] .

پرچمهاي عدالت درهم پيچيده شده و اركان حق به لرزه درآمد و آن لطف الهي از ميان برداشته شد كه جريان حيات را به واقعيتي درخشان تبديل كرده بود و ناله هاي ستمديدگان و شكنجه شدگان در آن متلاشي گرديد كه ديگر نيازي به فقر و حرمان نباشد و انسان همه خواسته هايش را از نيكنامي و امنيّت و استقرار در آن بيابد.