امام عليه السلام اين دعارا مي خواند و در آن، از شرّ دشمنانش به خدا پناه مي برد. آن دعا چنين است: «پروردگارا! اي توان من درهنگام سختي! و اي فريادرس من هنگام گرفتاري! مرا با چشم خودت كه به خواب نمي رود، حفظ فرما و مرا در پناه خودت كه دستي به آن نمي رسد، نگاه دار و مرا با تواناييت بر من رحم كن كه هلاك نمي شوم در حالي كه اميد من تويي. خداوندا! تو بزرگتر، والاتر و تواناتر از آنچه بيم دارم و حذر مي كنم، هستي. خداوندا! به (قدرت) تو گلوگاه دشمن را


دور مي سازم و از شرّش پناه مي گيرم كه تو برهر چيزي توانايي...».

امام صادق عليه السلام به اين دعا، نيايش كرد هنگامي كه منصور ستمگر، دستور داد تا آن حضرت را تحت الحفظ حاضر كنند تا وي را مورد ستم قرار دهد و خداوند او را از شرّش رها ساخت و گشايش مرحمت فرمود و در مورد علت آن از او پرسيده شد، فرمود به دعاي جدش حسين عليه السلام، نيايش كرده است.