حضرت فرمود: «برادران چهارند: برادري براي تو است و براي خودش و برادري براي تو و برادري بر عليه تو و برادري كه نه براي تواست و نه براي خويش...».

و امام، اين مطلب را با اين گفته اش توضيح داد: «برادري كه براي تو و براي خودش مي باشد، برادري است كه با برادري خود، بقاي برادري را جويا


باشد و با برادري خويش، مرگ برادري را نخواهد پس اين براي تو و براي خود او خواهد بود؛ زيرا اگر برادري صورت پذيرد، زندگي هر دوي آنها نيكو گردد و اگر برادري به حال تناقض داخل شود، هر دو باطل مي شوند. و برادري كه براي تواست برادري است كه خودرا از حال طمع به حال رغبت خارج نموده، پس اگر به برادري علاقه مند باشد در دنيا طمع نمي كند و او به طور كامل براي تو مهيّا مي باشد. و برادري كه بر عليه تواست؛ برادري است كه در مورد تو منتظر فرصتها باشد و رازها را از تو پنهان مي دارد و ميان مردم بر تو دروغ مي گويد و بانگاه حسودان به چهره ات مي نگرد كه لعنت خداي يكتا بر او باد! و برادري كه نه براي تواست و نه براي خودش، آن كسي است كه خداوند اورا پر از حماقت ساخته و از رحمتش دور ساخته، پس او را مي بيني كه خودرا بر تو برتر مي داند و نيستي آنچه را در نزد تو مي بيند، خواستار مي شود...» [1] .