از حضرت امام ابا عبداللَّه عليه السلام درباره جهاد پرسيده شد كه آيا آن سنّت است يا فريضه؟ و آن حضرت عليه السلام پاسخ داد:

«جهاد بر چهار وجه است: دو جهاد واجبند و يك جهاد سنت است كه جز همراه واجب انجام نمي شود و يك جهاد سنّت مي باشد. اما يكي از دو جهاد واجب، جهاد شخص با نفس خوداست در معصيت خداوند كه از عظيم ترين جهادهاست. و جهاد با كساني كه وابسته به شما هستند از كافران، فرض است. و اما جهادي كه سنّت است و جز همراه واجب برپا نمي گردد، جهاد با دشمن است كه برهمه امت واجب مي باشد و اگر جهاد را ترك كنند، عذاب به سراغشان مي آيد و اين از عذاب است و آن بر امام به تنهايي سنّت است كه همراه امّت به سوي دشمن برود و با آن جهاد كند. و اما جهادي كه سنّت است، هرسنتي


كه شخص به پاي دارد و در اقامه آن در رسيدن به آن و زنده نگاهداشتن آن تلاش كند، عمل و سعي در آن از برترين اعمال مي باشد؛ زيرا احياي سنّت است و رسول خدا صلي الله عليه و آله فرموده است: هركس سنت نيكويي را بنا نهد، اجر آن را خواهد داشت و اجر هركس كه به آن عمل كند تا روز قيامت بدون اينكه از اجر آنان چيزي كاسته شود...» [1] .