مجلس آن حضرت، مجلس علم و وقار بود و به اهل علم از صحابه زينت مي يافت، آنچه را از ادب و حكمت به آنها مي آموخت، فرا مي گرفتند و آنچه را از احاديث جدش صلي الله عليه و آله از او روايت مي كردند، مي نوشتند.

مورخان مي گويند: مردم نزد وي جمع مي شدند و گرد او چنان فراهم مي آمدند كه گويي پرندگان بر سر آنها قرار داشت و از آن حضرت علم گسترده و حديث راستين را مي شنيدند [1] .

مجلس آن حضرت، در مسجد جدش رسول خدا صلي الله عليه و آله بود و حلقه اي خاص خود داشت. مردي از قريش از معاويه پرسيد حسين را كجا مي يابد؟ به او گفت: «هرگاه وارد مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله شدي و جمعي را ديدي كه گويي پرندگان بر سر آنها نشسته است، آنجا حلقه (درس) ابي عبداللَّه است [2] .».

«علايلي» مي گويد: «... مجلس وي جايگاه فرود دلها و محل رفت و آمد فرشتگان بود و آنكه درخدمتش مي نشست احساس مي كرد كه در حضور انساني از نوع دنيايي و از ساخت دنيا ننشسته است كه با ترس از مقام، شكوه و عظمتش وسايل آن امتداد مي يابد، بلكه در حضوري مالامال از آرامش كه گويي فرشتگان در آن، در حال رفت و آمد هستند نشسته است... [3] .».

شخصيت امام و بلندي جايگاه روحانيش، دلهاي مسلمين و مشاعر آنان را


جذب نمود و آنان به سوي مجلس آن حضرت مي شتافتند و به احاديثش گوش فرا مي دادند در حالي كه نهايت اقدام و خضوع را ادا مي كردند.