امام عليه السلام بسيار به حج مي رفت. آن حضرت 25 بار پياده به حج رفت [1] در حالي كه مركبهايش همراه او برده مي شدند [2] ايشان ركن اسود را به دست مي گرفتند و با خدا به راز و نياز پرداخته و چنين مي فرمودند: «پروردگارا! به من نعمت دادي و مرا سپاسگزار نيافتي و مرا آزمودي و مرا شكيبا نديدي، پس نه تو نعمتت را به ترك شكر، سلب نمودي و نه به ترك صبر، سختي راادامه دادي. پروردگارا! از كريم جز كرم نخواهد بود...» [3] .

آن حضرت عليه السلام براي عمره بيت اللَّه خارج شد و در راه بيمارگشت. اين خبر به پدرش امير المؤمنين عليه السلام رسيد كه در يثرب بود. پس به دنبال او رفت و در «السقيا» به وي رسيد در حالي كه بيمار بود، پس به او فرمود: «پسرم! از چه چيزي رنج مي بري؟».

«سرم، درد مي كند».

امير المؤمنين شتري خواست و آن را سربريد و موي سرش را تراشيد و او را به مدينه بازگرداند. هنگامي كه بيماريش بهبودي يافت، به سوي مكه بازگشت و عمره را به جاي آورد [4] .

اينها بعضي از مواردي است كه درباره طاعت و عبادت آن حضرت روايت كرده اند.