«حلم» يكي از والاترين صفات پدر شهيدان عليه السلام و از برجسته ترين ويژگيهاي حضرتش بود. و بنا به اجماع راويان، با هيچ بدكاري، به بدي مقابله نمي نمود و با هيچ گناهكاري برخوردي همانند او نداشت، بلكه با احسان


ونيكوكاري با آنان رفتار مي كرد و در اين زمينه همچون جدش حضرت رسول صلي الله عليه و آله عمل مي نمود كه با اخلاق و فضايلش، همه مردم را دربرگرفت.آن حضرت به اين صفت شناخته شد و شهرتش گسترده گشت به طوري كه بعضي از غلامانش اين حالت را مورد استفاده قرار مي دادند و عمداً نسبت به آن حضرت، بدي مي كردند تا در مقابل، صله و احساني دريافت نمايد.

مورخان مي گويند: بعضي از غلامان آن حضرت، مرتكب جرمي شد كه مستوجب تأديب بود و آن حضرت عليه السلام دستور داد تا او را ادب كنند، اما آن غلام با فرياد گفت: «سرورم! خداوند تعالي مي فرمايد: «الْكاظِمينَ الْغَيْظ»؛ «آنها كه خشم خود را فرو خورند».

امام به لبخندي پرفيض با او روبه رو شد و به او فرمود: «اورا رها كنيد كه من خشم خود را فرو خوردم...».

آن غلام فوراً گفت: «و َالْعافينَ عَنِ النَّاس»؛ «و آنها كه از مردم در مي گذرند».

حضرت فرمود: «از او درگذشتم...».

آنگاه آن غلام خواستار احسان بيشتري شد و گفت: «و اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنين»؛ «وخداوند نيكوكاران را دوست مي دارد».

حضرت فرمود: «تو در راه خدا آزاد هستي...».

سپس آن حضرت دستور داد جايزه اي ارزنده به او بدهند تا او را از نياز و درخواست از مردم بي نياز سازد [1] .

اين اخلاق عظيم، يكي از اصول زندگي آن حضرت بود كه در طول حيات از او جدا نشد.