«صلابت در حق» يكي از مباني زندگي پدر شهيدان و از برجسته ترين ذاتيات آن حضرت است؛ زيرا آن حضرت، براي اقامه حق و در هم كوبيدن دژهاي باطل و نابود ساختن مراكز ظلم، راه خودرا با سختي هراس انگيزي بازكرد.

امام عليه السلام حق را باتمام گستردگي و مفاهيم آن، در نظر داشت و به سوي ميدانهاي مبارزه روان شد تا حق را در سرزمينهاي ميهن اسلامي برپا سازد و امت را از جريانات شديدي كه در جوّ خويش، پايگاههايي براي باطل و مراكزي براي ستم و آشيانه هايي براي طغيان آفريده بود، رها سازد، جرياناتي كه امت را در ناآگاهيهاي عميقي در زندگي خويش به دست و پازدن افكنده بود.

امام عليه السلام امت را ديد كه غرق اباطيل و گمراهيها شده و ديگر هيچيك از مفاهيم حق در زندگيش نمايان نبوده است، پس به سوي ميدانهاي جانبازي و فداكاري شتافت تا پرچم حق را برافرازد، اين هدف درخشان را امام عليه السلام در


سخناني كه براي اصحابش ايراد كرد، بيان فرمود و گفت:

«آيا نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل دوري نمي گردد، تا مؤمن به لقاي خدا علاقه مند گردد...».

حق، يكي از عناصر بارز در شخصيّت پدر شهيدان بود و پيامبر صلي الله عليه و آله اين پديده ارزشمند را در وجود آن حضرت يافت و بنابه آنچه مورخان مي گويند، پيوسته دهان مباركش را مي بوسيد، همان دهاني كه سخن خدارا گفت و چشمه هاي عدل و حق را در زمين جاري ساخت.