امام حسين، يكي از ستارگان درخشان از ائمه اهل بيت عليهم السلام است كه صفات انسانيت در آنها تكامل جسته و به قله كمال مطلق، راه يافته و مشعل اين دين را به پاي داشته و شعار حق و عدالت در زمين را ندا داده و مسائل سرنوشت


ساز را در اسلام بنياد نهاده و در راه آن، از همه انواع فجايع و محنتها رنج برده و از جباران روزگاران خويش، هر شدت و سختي را تحمل كرده اند؛ آن ستمگراني كه مال خدا را ثروت خويش به حساب آورده و بندگان خدا را بندگان خود شمرده بودند.

پيامبر صلي الله عليه و آله در حالي كه به وي وحي مي شد، از خلال روزگاران، پياپي به ائمه طاهرين از اهل بيت خويش نظر كرد و آنان را به نام و صفاتشان شناخت و با نصوص عام و خاص، مدلل ساخت كه آنان جانشينان و اوصياي اويند و آنها كشتيهاي نجات و ايمني بندگان هستند و ايشان را قرين كتاب عظيم خدا قرارداد كه باطل از پيش رو و از پشت سر به سوي آن نمي آيد. در بحثهاي گذشته به بسياري از اين نصوص اشاره نموديم و در اينجا نيازي به ذكر آنها نيست. همچنانكه در مورد امامت و ضرورت آن به صورتي موضوعي و شامل، اشاره كرديم و واجبات امام و صفات اورا در كتاب «زندگاني امام حسن عليه السلام» بيان نموديم و در اينجا حاجتي به باز آوردن آن بحث نيست.