راويان، نشانه هاي فراواني بر درجه علاقه پيامبر صلي الله عليه و آله و شدت دوستي آن حضرت نسبت به دو سبط خويش بيان كرده اند كه اينك به بعضي از آنها اشاره مي نماييم:

1 - هرگاه حسن و حسين از آن حضرت دور مي شدند، به شدت نسبت به آنان مشتاق مي شد و دستور مي داد تا آنهارا نزد وي بياورند، پس آنان را مي گرفت و مي بوييد و به سينه خويش مي فشرد.

2 - «عبداللَّه بن جعفر» گويد: «رسول خدا صلي الله عليه و آله هرگاه از سفري باز مي گشت، با من يا با حسن ياحسين ديدار مي كرد». [1] .

3 - دوستي آن حضرت صلي الله عليه و آله نسبت به دو سبط خويش تا بدانجا رسيد كه بيعت آنان را با خود ضمن سه كودك خردسالي كه از اهل بيت با وي بيعت كردند، پذيرا گشت كه آنها همراه عموزاده شان عبداللَّه بن جعفر بودند و جز آنها هرگز با كودكي خردسال بيعت ننمود [2] .

4 - آن حضرت صلي الله عليه و آله آن دو را بر مركب خويش سوار مي كرد، پس يكي از آنها را جلو خويش و ديگري را پشت سر خود قرار مي داد... [3] .

5 - عطوفت آن حضرت صلي الله عليه و آله و محبتش نسبت به دو سبط خود تا بدانجا بود كه آن حضرت، نماز عشارا مي خواند، پس هرگاه سجده مي كرد، بر پشت او سوار مي شدند، وقتي كه سربر مي داشت، آنان را به آرامي مي گرفت و بر زمين


مي گذاشت و هر وقت دوباره به سجده مي رفت، آنان باز بر پشت او مي رفتند تا اينكه نمازش را تمام مي كرد و آنها را بر رانهاي خويش مي نشاند... [4] .

پيامبر صلي الله عليه و آله عنايت و محبت خود را به دو سبط خويش ارزاني مي داشت تا مسلمانان، درجه اهميت آنها را نزد آن حضرت ببينند و نسبت به آنان مودت خود را ابراز كنند و رهبري روحي و زماني خود را به عهده آن دو گذارند تا امت را به سوي درجات زندگي شرافتمندانه اي كه انسان همه خواسته هايش را در آن مي يابد، پيش برند.