از آيات درخشان خداوند كه فضيلت عترت پاك را ارج نهاده، «آيه ابرار» مي باشد. خداي تعالي فرمود: «إنَّ الْاَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرونَها تَفْجيراً يُوفُونَ بِالنَّذْرِ و َيَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً» [1] .

«ونيكوكاران عالم در بهشت از شرابي نوشند كه طبعش (در لطف، رنگ و بوي) كافور است. از سرچشمه گوارايي آن بندگان خاص خدا مي نوشند


كه به اختيارشان هركجا خواهند جاري مي شود كه آن بندگان نيكو به عهد و نذر خود وفا مي كنند و از مهر خدا در روزي كه شرّ و سختيش همه اهل محشر را فرا گيرد، مي ترسند».

عموم مفسران و محدثان روايت كرده اند كه اين آيه، در حق اهل بيت عليهم السلام نازل شده [2] و سبب آن اين است كه حسن و حسين عليهما السلام بيمار شدند، پس جدشان حضرت پيامبرصلي الله عليه و آله به همراه جمعي از اصحابش به عيادت آنان رفت و از علي خواستند كه هرگاه آنها از بيماري شفا يافتند، براي خدا روزه اي را نذر كنند. پس امير المؤمنين نذر كرد كه سه روز، روزه بگيرد و حضرت صديقه عليها السلام از وي متابعت نمود و خادمه اش فضه نيز در اين مورد از ايشان متابعت كرد و هنگامي كه حسنين از بيماري شفا يافتند، همگي روزه گرفتند و در آن هنگام امام، چيزي از طعام نداشت تا آن را براي آنها افطاري قرار دهد، پس آن حضرت عليه السلام صاع جو را قرض گرفت و حضرت صديقه در روز اوّل، يك صاع از آن را آرد كرد و نان پخت و هنگامي كه وقت افطار فرا رسيد، ناگهان مسكيني در خانه را زد و از آنان طعامي طلب نمود، آنان همگي قوتشان را به آن مسكين دادند و روزه خود را ادامه دادند و جز آب چيزي را تناول نكردند.

روز دوم، پاره تن پيامبر صلي الله عليه و آله به آماده كردن طعام پرداخت كه مايه اصلي آن نان جو بود و هنگام فرا رسيدن وقت غروب، يتيمي كه گرسنگي وي را رنج داده بود، از آنان كمك خواست و آنها همگي قوت خودرا به وي دادند و به غير از آب، چيزي نخوردند.


روز سوم، سرور زنان، باقيمانده طعام را آرد كرد و نان پخت و هنگام افطار، غذا را به آنان تقديم داشت، اما چيزي نگذشت كه اسيري گرسنه در را زد و آنان دست از طعام كشيدند و آن را به وي بخشيدند.

سبحان اللَّه! چه نيكوكاري از اين بالاتر! كدام ايثار از اين عظيم تر، آن ايثاري بود كه قصد قربت خداي كريم در آن وجود داشت.

روز چهارم، رسول خدا صلي الله عليه و آله به ديدنشان آمد و آنها را ديد. اما چه وحشتناك بود آنچه را كه مشاهد فرمود. آن حضرت ديد كه بدنهايشان از شدت ضعف به رعشه افتاده و قوايشان از گرسنگي تحليل رفته بود. پس حالتش دگرگون گشت و فرمود: «خدايا! كمكي فرما، اهل بيت محمد از گرسنگي مي ميرند!».

هنوز سخن پيامبر به پايان نيامده بود كه امين وحي بر آن حضرت فرود آمد و پاداش عظيم اهل بيت و ارزشيابي ايثار جاويدانشان را با خود آورد. آن پاداشي وصف ناپذير بود كه ارزيابي كمّي آن ممكن نبود و آن مغفرت، رحمت و رضوان بي حد از سوي خداوند است كه آنان را بخاطر صبرشان، بهشت و حرير، پاداش داد كه در آن بر اريكه ها تكيه دهند، نه آفتاب و سرما ببينند و درختاني كه بر آنها سايه گسترده و ميوه هايش آويزان شده است، ظرفهايي از نقره و فنجانهايي از بلور در اطرافشان به گردش در مي آيد، بلورهايي از نقره كه آنهارا به درستي اندازه داشته اند و در آن جامي به آنان مي نوشانند كه از زنجبيل سرشته شده باشد.

همانا آن عطايي پر بخشش و فراوان است كه پروردگارشان در آخرت از نعمتهاي عظيم و كرامات به آنان مرحمت كرده و مزيد مغفرت و رضوانش را به فراواني به آنها داده است.


در اينجا سخن ما درباره بعضي از آيات كريمه كه در حق اهل بيت عليهم السلام نازل شده است، به پايان مي رسد و بدون شك حضرت امام حسين عليه السلام از جمله افراد مورد نظر در آن آيات كريمه فرود آمده از آسمان مي باشد كه مقام عظيم آن حضرت، نزد خداوند را نشان مي دهد.