اين آيه به وضوح، بر عصمت پنج تن اهل بيت عليهم السلام دلالت دارد؛ زيرا


خداوند متعال رجس؛ يعني گناهان را از آنان دور ساخته و آنان را به حقيقت، پاك گردانيده است و اين همان واقعيت و حقيقت عصمت است.

آيه، براي دلالت بر اين امر، «انّما» را در صدر خود دارد كه از قويترين ادوات حصر مي باشد و دخول «لام» در جمله خبري به آن افزوده مي شود. و نيز تكرار لفظ «طهارت»، كه همه اينها بر حسب صناعت، بر حصر و اختصاص دلالت مي نمايد و اراده خداوند در اين امر، اراده اي تكويني است كه تخلف مراد از اراده در آن محال مي گردد: «إنَّما أمْرُهُ إذَا أرَادَ شَيْئاً أن يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونَ» [1] .

«امام شرف الدين» مي گويد: اين آيه به التزام بر امامت امير المؤمنين عليه السلام دلالت دارد؛ زيرا آن حضرت، خلافت را براي خويشتن ادعا كرد و حسنين و فاطمه نيز آن را براي وي ادعا نمودند و آنها دروغگو نيستند؛ چون دروغ از رجس است كه خداوند آن را از آنان دور ساخته و آنها را از آن به حقيقت پاك گردانيده است [2] .