سيد (ره) گفته چون زخمهاي بدن امام (ع) سنگين شد صالح بن وهب مزني نيزه اي به تهيگاه آن حضرت (ع) زد كه او را از اسب بر زمين افكند و به طرف راست صورت بر زمين آمد. آن گاه برخاست.

مقبل شاعر فارسي زبان گويد:



در يگانه ي درياي مجمع البحرين

به خون طپيده ي كرب و بلا امام حسين



نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت

نه سيدالشهداء بر جدال طاقت داشت



هوا ز جور مخالف چو قيرگون گرديد

عزيز فاطمه از اسب سرنگون گرديد



بلند مرتبه شاهي ز صدر زين افتاد

اگر غلط نكنم عرش بر زمين افتاد



سيد (ره) گويد: «در اين وقت زينب (س) از خيمه بيرون آمد و فرياد زد: «وا أخاه، وا سيداه، وا اهل بيتاه، ليت السماء اطبقت علي الارض، و ليت الجبال تدكدكت علي


السهل». يعني؛ اي كاش آسمان بر زمين مي آمد، و اي كاش كوهها خرد و پراكنده بر هامون مي ريخت.

شمر بن ذي الجوشن فرياد زد: «انتظار چه را مي كشيد!».

و به دنبال اين فرياد بود كه از هر سو بر آن حضرت حمله كردند، زرعة بن شريك حربه اي بر كتف آن حضرت (ع) زد، و ديگري شمشيري بر شانه ي او زد كه سبب شد تا آن حضرت (ع) بر رو درافتد، و در آن حال سخت بي حال بود، كه گاه برمي خاست و گاه مي افتاد، سنان بن انس نيزه اي بر ترقوه (گودي زير گلوي) آن حضرت (ع) زد و سپس نيزه اش را بركشيد و بر سينه ي آن بزرگوار بزد، و تيري تيز به سوي آن حضرت (ع) پرتاب كرد كه در گلوگاه مقدسش قرار گرفت كه بيفتاد و بر زمين نشست و آن تير را از گلوگاه خود بيرون كشيد و دو دست خود را زير گلو گرفت چون از خون پر شد بر سر و صورت و محاسن خود ماليد و فرمود: «هكذا ألقي الله مخضبا بدمي، مغصوبا علي حقي». يعني؛ اين گونه خدا را خضاب شده به خون خود و در حالي كه حقم را غصب كرده اند ديدار خواهم كرد.